Τι σχέση έχει η κοινωνιολογία ή οι κοινωνικές επιστήμες με τις επιστήμες του πνεύματος ή την έρευνα για το ανθρώπινο πνεύμα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που τίθεται συχνά. Έτσι, πολλοί ρωτούν: Τι σχέση έχει ο πνευματικός αναζητητής με την κοινωνία και τα προβλήματά της; Πρέπει να ειπωθεί ότι και οι δύο αυτές στάσεις είναι λανθασμένες. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να βρει την εκπλήρωσή της και κανένα κοινωνικό ιδανικό δεν μπορεί να καρποφορήσει χωρίς την άνθιση του πνεύματος του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το Θείο του οποίου  την έκφραση αποτελεί, χωρίς να δοθεί προσεκτική και συνεχής προσοχή στην καλλιέργεια του πνεύματος. Πώς αλλιώς μπορεί αυτό το θεϊκό πνεύμα να εκφραστεί παρά μέσα και μέσω των ατόμων; Μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο τον κόσμο, αυτό το κινούμενο και ασταθές γίγνεσθαι. Δεν μπορούμε να δούμε ή να ακούσουμε, να μυρίσουμε ή να γευθούμε ή να αγγίξουμε τον Σκηνοθέτη του έργου, τον Θεό. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να αντιληφθούμε το άτομο, αλλά όχι την οντότητα που ονομάζεται Κοινωνία. Διότι η Κοινωνία δεν είναι ξεχωριστό και διακριτό σύνολο  που σχηματίζεται από στοιχειώδη μέρη. Η Κοινωνία είναι η θεία πολλαπλότητα που παράγεται από την Υπέρτατη Θέληση. Η Κοινωνία δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον εαυτό της σχεδιάζοντας τη διανομή των λαφύρων που αποσπώνται από τη Φύση είτε σε ίσα είτε σε άνισα μερίδια. Η ολοκλήρωση που πρέπει να εμπνέει την Κοινωνία πρέπει να είναι η εδραίωση και η επεξεργασία σε κάθε κοινωνική πράξη και απόφαση, της γνώσης του Ενός Οικουμενικού  Εαυτού και της μακαριότητας που αυτή η γνώση προσφέρει. 
Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε την 1η Μαρτίου 1974