Η απώλεια της φυσικής μορφής του Σουάμι ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα στη ζωή μου. Τίποτα πιο επώδυνο δεν μπορεί πια να μου συμβεί, αφού ποτέ δεν θ’ αγαπήσω καμιά μορφή με τον τρόπο που αγάπησα τη δική Του πανέμορφη, με την πορτοκαλί ρόμπα και με μαλλιά-φωτοστέφανο, γλυκύτατη, γεμάτη καλοσύνη μορφή. Ω! Τι μαγεία ακτινοβολούσε η Μορφή Του! Είμαι σίγουρος ότι αυτό το συναίσθημα το μοιράζομαι με όλους όσους είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Σουάμι. Είμαι επίσης σίγουρος ότι είναι τελείως λάθος να θεωρούμε τη φυσική Του αναχώρηση ως τραγωδία, επειδή αυτή ήταν η Θέλησή Του! Από τη στιγμή που κατανοώ και τιμώ την απόφασή Του να πάρει μία μορφή και να κατέβη στη Γη, δεν πρέπει να έχω και την ίδια γνώμη όταν αποφασίζει να φύγει από το σώμα, το οποίο Εκείνος επέλεξε; Ο Θεός κατεβαίνει στη Γη για να ανυψώσει τον άνθρωπο και η απόφαση του Σουάμι να αφήσει το Σώμα Του δεν είναι παρά μέρος της προσπάθειάς Του για να βοηθήσει τη δική μας ανέλιξη. Με τούτη την επίγνωση ευλογήθηκα στις 24 Απριλίου του 2012.
Η 24η Απριλίου του 2011 αποτελεί μία εξαιρετικά σημαντική μέρα για τους αφοσιωμένους του Σάι σε όλον τον κόσμο. Όμως, τούτη η μέρα συνοδεύτηκε από μεγάλο πόνο. Και αυτό γιατί τούτη τη μέρα, ο Μπαγκαβάν Μπάμπα αποφάσισε να αφήσει το θνητό Του περίβλημα και να πάρει τη Συμπαντική Του, την Κοσμική Του Μορφή. Η 24η Απριλίου του 2012 ήταν η πρώτη επέτειος αυτού του «Περάσματος» και συνοδεύτηκε από μία βαρυσήμαντη και επίσημη τελετή στο Πρασάντι Νίλαγιαμ, όπως συνέβη και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Η πρώτη Επέτειος
Σηκώθηκα ξημερώματα και ετοιμάστηκα για μια ακόμη μέρα. Την ώρα που ετοίμαζα το πρωϊνό μου, η μητέρα μου με ρώτησε:
«Κράτησες πρωινό για τον Σουάμι;»
Πριν λίγες μέρες ο Σουάμι είχε έλθει στο όνειρο της συζύγου μου, Πούτζα, και της είπε:
«Να βάλεις στο ιερό σου μία καρέκλα για Μένα και ένα ποτήρι με νερό. Ποτέ σου δεν Μ` έχεις ταΐσει και πεινάω!»
Από τότε πάντα Του προσφέρουμε πρωινό, γεύμα και δείπνο, πριν πάρουμε το δικό μας. Ό,τι τρώμε το προσφέρουμε πρώτα στο Σουάμι.
Ήταν ήδη 7 και έπρεπε να βιαστώ να πάω στο μαντίρ. Μα επειδή πήραμε όλη η οικογένεια την απόφαση να μην αρχίζουμε να τρώμε, πριν ξεχωρίσουμε μία μερίδα και την προσφέρουμε στον Σουάμι, έτσι και γω πήρα το πιάτο του Σουάμι και, αφού του έβαλα πρωϊνό, το τοποθέτησα στο ιερό. Παρατήρησα ότι το ασημένιο ποτήρι του Σουάμι είχε νερό απ’ την προηγούμενη μέρα. Πήρα το ποτήρι και έχυσα στο δικό μου ποτήρι το νερό για να Του βάλω φρέσκο. Εκείνη τη στιγμή μια σκέψη πέρασε από το νου μου.
Μίλησα στον Σουάμι που βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου: «Σουάμι, το να Σου κρατάμε νερό και φαγητό είναι μια απλή δουλειά. Μόνον όταν δεν γίνεται, το προσέχεις. Σαν να μην εκτιμάς το καθημερινό πιάτο που Σου προσφέρουμε, μα, αν δεν Σου βάλουμε φαγητό, παραπονείσαι - όπως έκανες στο όνειρο της γυναίκας μου!»
Και, λέγοντας αυτά, χαμογέλασα. Επειδή εδώ το καλοκαίρι είναι καυτό, του πρόσφερα ένα ποτήρι με δροσερό νερό.
Στη συνέχεια πήραμε το πρωινό μας και φύγαμε -η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η Πούτζα και γω- για το μαντίρ. Οι άλλοι, δεν πήραν το πρωινό τους, θα έτρωγαν μετά το πρωινό πρόγραμμα του μαντίρ.
Όντας μέρος της ομάδας Ράδιο Σάι, έπρεπε να πάω στο μαντίρ για να καλύψω τις εκδηλώσεις της ημέρας. Ο επίτιμος προσκεκλημένος ήταν ο Κυβερνήτης της Πολιτείας Άντρα Πραντές, Ε.Σ. Ναρασίμχα. Η εκδήλωση περιελάμβανε ένα μουσικό πρόγραμμα από τους σπουδαστές και την επίσημη πρώτη παρουσίαση του βιβλίου «Το Θαύμα της Αγνής Αγάπης» που έγραψε ο Καθηγητής Τζ. Βενκαταράμαν.
Το πρόγραμμα των αγοριών μού έφερε δάκρυα στα μάτια. Τραγούδησαν όλα τα αγαπημένα τραγούδια του Σουάμι ενώ ταυτόχρονα πανέμορφα βίντεο με Κείνον παρουσιάζονταν στις τηλεοράσεις και σε γιγαντιαίες οθόνες. Τόσο μεγάλη ήταν η νοσταλγία που πλημμύρισε όλους μας που τα μάτια είχαν στυλωθεί στην οθόνη χωρίς καμιά απολύτως σκέψη να διακατέχει τον νου. Εγώ δυστυχώς δεν μπορούσα να χαθώ στην πανέμορφη ετούτη μορφή, η οποία κοσμούσε την οθόνη, αφού έπρεπε να χειρίζομαι την φωτογραφική μηχανή! Εκείνα τα τριάντα υπέροχα λεπτά τα διαδέχθηκαν η επίσημη κυκλοφορία του βιβλίου και στη συνέχεια η ομιλία του Κυβερνήτη. Ο λόγος του έκανε βαθειά εντύπωση.
Δεν συμβουλεύτηκε το χαρτί με τη γραμμένη ομιλία, αλλά μίλησε από καρδιάς. Ξεκαθάρισε κατ` αρχήν ότι δεν είχε έρθει ως Κυβερνήτης, αλλά ως «θαυμαστής του Σουάμι».
Είπε: «Ντρέπομαι για το ότι αυτό που έκανε ένα άτομο για την κοινωνία δεν μπορούμε να το κάνουμε ολόκληρες Κυβερνήσεις. Ο Σουάμι είναι μια τέτοια θετική δύναμη που έδωσε ένα τελείως διαφορετική και καταπληκτική ερμηνεία για τα ελαττώματα των επιθυμιών, του θυμού, της απληστίας και της ζήλειας. Είπε ότι κάποιος πρέπει να έχει επιθυμία για να προσφέρει ανιδιοτελή υπηρεσία, θυμό εάν δεν μπορεί να προσφέρει υπηρεσία, απληστία για να υπηρετεί όλο και περισσότερο και ζήλεια για όσους μπορούν να προσφέρουν περισσότερο!» Στη συνέχεια μίλησε για τις προσωπικές του εμπειρίες με τον Σουάμι.
Γεμάτος δάκρυα, θυμήθηκε πώς ο Σουάμι θεράπευσε κάποιο πολύ αγαπημένο του πρόσωπο με μια και μόνον δήλωση: «Μην ανησυχείς! Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί!» Και καθώς ο Κυβερνήτης προσπαθούσε να πνίξει τη συγκίνησή του, οι ανηλεείς φωτορεπόρτερς έπαιρναν συνεχώς φωτογραφίες, τυφλώνοντάς τον με τα φλας!
«Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου!» απολογήθηκε.
Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Σκέφτηκα ότι ο Σουάμι είναι ένας πραγματικός σιωπηλός εργάτης. Χωρίς την ελάχιστη ανακοίνωση ή διαφήμιση, μεταμορφώνει και αλλάζει ζωές παντού. Πόσο μα πόσο μου έλειπε!
Ολόκληρη η ύπαρξή μου Τον αποζητούσε! Η καρδιά μου μαράζωνε και πονούσε για Κείνον. Ω Σουάμι! Πόσο πολύ θέλω να Σε δω!
Και τότε ακριβώς ήταν που είπε ο Κυβερνήτης: «Δεν χρειάζεται να δούμε τον Σουάμι! Πρέπει να Τον βιώσουμε!»
Θεϊκή Υπενθύμιση
Ήταν σαν να’ δινε την απάντηση ο Ίδιος ο Σουάμι! Σκούπισα τα δάκρυά μου, μα αυτά αρνήθηκαν να σταματήσουν να κυλούν. Τότε θυμήθηκα όλα όσα μας είχε διαβεβαιώσει ο Σουάμι:
«Βρίσκομαι συνεχώς μέσα σας, πάνω σας, γύρω σας, κάτω σας, είμαι συνεχώς μαζί σας!»
«Εσείς μπορεί να Με αφήσετε, Εγώ, όμως, ποτέ! Θα είμαι μαζί σας μέχρι να σας παραδώσω στον προορισμό σας, που είναι ο Εαυτός σας!»
Ένιωσα καλύτερα. Η καρδιά μου σκίρτησε από ευγνωμοσύνη και αγάπη για Κείνον. Ένιωσα τόσο ευλογημένος που ο Σουάμι μού είχε δώσει την ευκαιρία να Τον γνωρίσω και να αναγνωρίσω τη θειότητά Του! Πράγματι! Δεν είμαστε όλοι μας ευλογημένοι που ξέρουμε ότι ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά μας; Σίγουρα, η άγνοια δεν φέρνει ευδαιμονία!
Η Ομιλία του Σουάμι αποτελούσε το τελευταίο μέρος του Προγράμματος. Ο Σουάμι προέτρεπε όλους μας να Τον δούμε στα πάντα και σε όλους και ποτέ να μη βγάλουμε έξω από τη ζωή μας τον Θεό! Μετά από αυτή την τόσο συγκινητική εκδήλωση στο μαντίρ, ξεκινήσαμε μαζί με τον πατέρα μου για το σπίτι. Είδαμε τη μητέρα και την Πούτζα στο μαγαζί με τις καρύδες.
Η Πούτζα μού είπε:
«Ξέρεις, σήμερα, Τον επιθύμησα τόσο πολύ! Έκλαψα πολύ στην εκδήλωση.»
Το ίδιο είπε και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου, περισσότερο σοφός σε τέτοια θέματα, είχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήταν σα να’ χε επιστρέψει από ντάρσαν!
Απολαύσαμε ένα δροσερό χυμό καρύδας και γυρίσαμε σπίτι. Ήμουνα κουρασμένος, επειδή τραβούσα όρθιος φωτογραφίες επί τρεις ώρες. Κυριολεκτικά κατέρρευσα στον καναπέ! Η μητέρα πήγε στο δωμάτιό της να αλλάξει.
«Αραβίντ! Πούτζα! Αραβίντ! Πούτζα!» Οι φωνές της ήταν ξέφρενες.
Σκέφτηκα ότι θα είχε πέσει και έτρεξα στο δωμάτιό της. Είχε μείνει ως στήλη άλατος! Το χέρι της ήταν τεντωμένο και με το δάκτυλο έδειχνε την φωτογραφία του Σουάμι που ήταν στο ράφι. Ήταν η σειρά μου να μείνω εμβρόντητος. Γύρω από το κεφάλι του Σουάμι ένα φωτοστέφανο από βιμπούτι! Εγώ έτρεξα να πάρω τη μηχανή μου και η μητέρα μου να ειδοποιήσει την Πούτζα. Προσπάθησα να την ηρεμήσω, αλλά εκείνη βρισκόταν σε μεγάλη έξαψη.
Αραβίνττττ! Κι άλλη κραυγή από τη μητέρα μου και πάλι. Ήμουνα σίγουρος ότι είχε πέσει και χτυπήσει.
«Σου είπα να μην παρασυρθείς τόσο πολύ και να πηγαίνεις σιγά..» της φώναξα, καθώς έτρεχα να δω τι της είχε συμβεί. Την είδα ξανά σαν στήλη άλατος. Τούτη τη φορά, όμως, και η Πούτζα ήταν σαν να’ χε κι αυτή παγώσει! Και οι δυο τους κοιτούσαν το ιερό. Όταν πλησίασα να δω τι συμβαίνει, είδα να αναδύεται από μία κορνιζαρισμένη φωτογραφία βουνό το βιμπούτι! Έμεινα και γω εκστατικός. Τι μπορεί κανείς να πει σε τέτοιες στιγμές; Ήρθε κι ο πατέρας. Όλοι μας μείναμε αποσβολωμένοι. Σιγά-σιγά οι άλλοι πήγαν στο σαλόνι. Εγώ παρέμεινα στο ιερό. Κοίταξα κάτω και είδα λίγα μυρμήγκια να πηγαίνουν προς το πιάτο που είχαμε βάλει για τον Σουάμι.
«Μητέρα! Πατέρα! Πούτζα!» φώναξα όσο μπορούσα πιο δυνατά. Μάλλον θα πίστεψαν ότι είχα δεχθεί κάποιου είδους ηλεκτρικό σοκ! Και δεν είχαν κάνει μεγάλο λάθος! Έτσι ακριβώς ένιωσα, ευχάριστα σοκαρισμένος και σα να είχε περάσει από το σώμα μου ηλεκτρικό ρεύμα.
Καθώς πήρα το πιατάκι του Σουάμι με τον φιδέ, είδα ότι πάνω στον φιδέ υπήρχε άφθονο βιμπούτι! Ήταν σα να είχε αποφασίσει ο Σουάμι να μας προσφέρει βιμπούτι ως δεύτερο πιάτο!
Άφθονες ευλογίες
Και τότε ακολούθησε μια αλληλουχία γεγονότων.
«Ο Σουάμι γεννήθηκε στο έτος Ακσάγια, που σημαίνει εκείνο που ποτέ δεν μειώνεται ούτε και καταστρέφεται.»
«Σήμερα είναι Ακσάγια Τριτίγια. Τούτη την ημέρα ήταν που ο Σρι Κρίσνα έδωσε το Ακσάγια Πάτραμ -το σκεύος που ποτέ δεν μένει άδειο– στην Ντραούπαντι. Οτιδήποτε αποκτηθεί τούτη την ημέρα θα ανανεώνεται συνεχώς.»
Γι’ αυτό τον λόγο και οι άνθρωποι σ’ όλη την Ινδία αγοράζουν χρυσό τούτην την ημέρα. Σήμερα εμείς δεχθήκαμε κάτι πολύ πιο πολύτιμο από τον χρυσό!
Για λίγα λεπτά όλοι μας παραμείναμε σιωπηλοί. Τότε συνειδητοποίησα την ειρωνεία! Ήταν η μέρα που έχει επίσημα κηρυχθεί ως ημέρα της «Αναχώρησής Του». Και εδώ είχε καταλάβει με την Παρουσία Του όλο το σπίτι, διασκεδάζοντας μαζί μας! Αποφάσισα από τούδε και στο εξής την 24η Απριλίου να τη θεωρώ ως ημέρα χαράς, ημέρα της «Άφιξής Του» στις καρδιές μας. Ο Σουάμι έφυγε από το Γιατζούρ Μαντίρ, την προηγούμενή Του Κατοικία, και ενθρονίστηκε στο Χρίνταγια Μαντίρ, τον Ναό της καρδιάς μας!
Ο ρόλος μου ως φωτογράφος συνεχίζεται
Από εκείνη την ημέρα, σε πολλές περιπτώσεις ο Σουάμι έδειξε ότι βρίσκεται συνεχώς στην καρδιά μου, μαζί μου. Κι αυτό συνέβαινε όχι μόνο μέσα από υλοποιήσεις βιμπούτι, κουμκούμ και τουρμέρικ, αλλά και με διαφόρων ειδών «θαύματα» που άφησαν τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου εκστατικούς από ευγνωμοσύνη και αγάπη. Αναγκαστήκαμε να ζούμε σε «πλήρη επαγρύπνηση» για να μπορούμε να αναγνωρίζουμε και να απολαμβάνουμε την Παρουσία Του στις ζωές μας, αφού δεν πρόκειται απλά για μια συνηθισμένη Παρουσία, αλλά για την Πανταχού Παρουσία Του. Από αυτή την άποψη, τίποτα δεν έχει αλλάξει -η αναμονή, η αγωνία και η υπέρτατη ευλογία. Αυτό που πρέπει απλά να κάνουμε είναι να μάθουμε να αγαπάμε την αβεβαιότητά Του, αντί να είμαστε αβέβαιοι για την Αγάπη Του! Και πρέπει να είμαστε συνεχώς ΕΤΟΙΜΟΙ.
Ο Θεός δεν κάνει όπως ένας παραδοσιακός σκηνοθέτης. Δεν φωνάζει: «Φώτα, Κάμερα, Πάμε!» πριν αρχίσει η ταινία. Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε τις ζωές μας, όντας πανέτοιμοι για να μπορέσουμε να «εκτελέσουμε» καλά και για να απολαύσουμε τον «ρόλο» μας. Και, όταν το κάνουμε αυτό, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο Σουάμι κάθε άλλο παρά μας έχει ‘αφήσει’. Ο Θεϊκός Σκηνοθέτης είναι απλά κρυμμένος, επειδή τα φώτα τώρα έχουν πέσει επάνω μας. Αυτό σημαίνει ότι και η κάμερα είναι εστιασμένη πάνω μας. Αυτό πάλι με τη σειρά του σημαίνει ότι από πλευράς μας είναι ώρα για «δράση»!
Έχοντας πια ολοκληρώσει τούτη τη διήγηση και έχοντάς την προσφέρει με αγάπη και ευγνωμοσύνη στον Σουάμι, πρέπει να δηλώσω εμφατικά ότι δεν αποτελεί παρά μία σταγόνα του ωκεανού της Δόξας και του Μεγαλείου του Σάι. Η Δόξα του Σάι είναι κάτι που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει. Αλλά είναι κάτι που όλοι, ακόμα και ένα παιδί, μπορούν εύκολα να απολαύσουν!
«Υπάρχουν πολλοί που παρακολουθούν τις πράξεις Μου και περιγράφουν τη φύση Μου με διαφορετικούς τρόπους. Δεν μπορούν, όμως, να μετρήσουν ούτε την Ιερότητα, ούτε το Μεγαλείο, ούτε και την Αιώνια Πραγματικότητά Μου. Η δύναμη του Σάι είναι απεριόριστη. Εκδηλώνεται συνεχώς. Όλες οι δυνάμεις βρίσκονται σε τούτη την παλάμη. Όσοι ισχυρίζονται ότι Με έχουν κατανοήσει —οι σοφοί, οι γιόγκις, οι πάντιτς και οι γκνιάνις— όλοι τους είναι γνώστες μόνο μιας σχετικά ασήμαντης, εξωτερικής εκδήλωσης ενός απειροελάχιστου τμήματος της Δύναμής Μου, τα θαύματα! Η Δύναμή Μου είναι άπειρη, η Αλήθεια Μου ανεξήγητη, ανεξιχνίαστη. Αυτό που θέλω, πρέπει να συμβεί, αυτό που σχεδιάζω, πρέπει να επιτύχει. Είμαι η Αλήθεια και η Αλήθεια δεν έχει ανάγκη να διστάζει, να φοβάται ή να υποτάσσεται. Ανακοινώνω όλα αυτά για Μένα επειδή ήρθε η ώρα να το κάνω.»
Μπάμπα, από Ομιλία που έδωσε στις 19 Ιουνίου 1968
